Mijn tweewekelijkse column op AmsterdamFM. Vandaag over mijn geweldige nieuwe aanwinst.
Luister op AmsterdamFM of lees hieronder. En als je toch aan het luisteren bent, luister het dan helemaal, want Marloes en ik lullen de hele uitzending vol.
ULTIEM INTIEM
Ik heb een kamer tegenover het Centraal Station. Ik heb een gouden Gazelle met een Brooks-zadel. Ik heb toffe vrienden, een fantastische vriendin. Een kantoor en voldoende werk. Ik heb een vaste column op AmsterdamFM. Je mag zeggen dat ik op het gebied van eigendommen een voldaan en gelukkig mens ben. Ik dacht dat het voltooid was. Dat de kwantiteit bezittingen nog wel omhoog kon, maar de kwaliteit niet. Maar toen opeens, was het daar. Vanuit het niets. In mijn schoot geworpen. Ga weg met je landhuis in ’t Gooi, parkeer je Porsch van 2 ton maar lekker in de gracht, kwijn toch weg in je jacht in Saint Tropez. Niemand kan nog van me winnen. Ik heb mijn eigen theater!
Een eigen theater? Ja, een eigen theater. Wij van Torpedo gaan het Parool Theater overnemen. Bij veel Amsterdammers bekend vanwege de bijzondere sfeer en de intieme optredens. En dan is intiem nog groot: als je geluk hebt krijg je 40 mensen in het zaaltje bij de Nes en dan moeten de kinderen op schoot. De wc is direct de make-upkamer. De koelkast staat onder de douche. Bij het loket waar men de kaartjes haalt, wordt aan de andere kant het kaartje afgescheurd. Het balkon is met 4 mensen gevuld. Na een uur is de zuurstof op. Wat een lief theatertje, zeg. Vanaf maart wordt het waarschijnlijk van ons en dus ook een beetje van mij. Ongelofelijk. Het Torpedo Theater.
Het worden eenzijdige gesprekken de komende tijd: “Hee Bram, waar zullen we afspreken vanmiddag?” “Ehm, kom je anders even naar mijn theater, dan pakken we daar een biertje.”
“Ha Bram, ga je mee naar de film?” “Nee sorry, ik doe vanavond de bar, de kaartverkoop, het licht, het geluid en de corvee in mijn theater.”
“Hee Bart, ik vind jou wel een leuke jongen, zullen we naar jouw huis gaan?” “Dat is goed. Maar we gaan eerst nog even langs mijn theater. En ik heet Bram, trouwens.”
Ik zie het helemaal zitten. Natuurlijk wordt het veel werk voor weinig geld, ergenissen over verstopte reserveringen en tijdens de afwas je hoofd stoten aan de douchekop, maar kom op. Wie kan nu weer zeggen dat-ie z’n eigen theater heeft? Dus sorry mensen, dat ik de komende tijd nergens anders over praat.
“Hee Bram, leuk je te zien, is je hond al uit het zieken huis?” “Jazeker, het gaat goed met hem. Maar lang niet zo goed als met mijn theater.”