Mijn tweewekelijkse column voor AmsterdamFM, Radio Drop. Dit keer over de expositie van Mike Kelly in het Stedelijk. Bijgaand met een tekening van Naan Eldering.
Ik hou niet zo van kunstenaars die je in de context moet zien. Die ’in hun tijd’ revolutionair waren. Je zegt ook niet over Picasso dat hij ’in zijn tijd’ wel iets voorstelde.
Het Stedelijk vraagt 2,50 euro extra voor de expositie van Mike Kelly. Volgens de muurtekst bij de entree ’een van de meest invloedrijke kunstenaars’ van de vorige eeuw. Ik had nog nooit van hem gehoord. Ik voel me een sukkel en een cultuurbarbaar en stap nederig en beschaamd de exporuimte in.
Daar zie ik dat Kelly plas- en poephumor tot kunst heeft verheven. Letterlijk. Ook heeft hij van tweedehandse knuffels een groot kleed gemaakt. Volgens de muurtekst ongetwijfeld onlosmakelijk verbonden aan zijn ‘jeugd vol seksueel misbruik’. Hier is altijd veel over gespeculeerd, maar Kelly heeft dit nooit direct toegegeven.
Terwijl ik weer een diepzinnige muurtekst lees van ’een aangrijpend persoonlijk meesterwerk’, terwijl we toch echt letterlijk naar een kunstwerk vol stront zitten te kijken, valt het kwartje. Volgens mij was Kelly gewoon lekker iedereen aan het fucken en lachte hij zich rot als er weer een curator verborgen boodschappen in zijn tekeningen en installaties zag. Dat was makkelijk, hij maakte gewoon wat in hem opkwam en andere zorgde voor de stijgende marktwaarde.
Bij de uitgang staat dat Kelly begin vorig jaar ’op tragische wijze’ om het leven is gekomen. Bij navraag bleek hij gewoon zelfmoord te hebben gepleegd. De vriend waarmee ik het museum bezoek, roept deze zelfmoord direct uit tot ’zijn beste werk’, met na een paar seconden de toevoeging ’tot nu toe’.
Zo ver wil ik niet gaan. Ik was best onder de indruk van een aantal van zijn kunstwerken. Ik heb alleen het vermoeden dat de zelfmoord niet zo tragisch was als de museummedewerker gelooft. Volgens mij had-ie er gewoon geen zin meer in. Hij was 57, had geen gezin te onderhouden en alles gedaan en behaald. Zijn leven was voltooid. Daarom heeft hij de eer aan zichzelf gehouden en voor de laatste keer laten zien dat hij schijt aan de wereld had. Tot genoegen van de curatoren, die met deze zelfmoord voldoende voer hebben om duizenden muren met teksten te vullen.