Mijn tweewekelijkse column voor AmsterdamFM. Vandaag over mijn onterechte haat over Theo van Duren.
Ik heb een hekel aan Theo van Duren. En als ik wil, heb ik honderden redenen, maar het is eigenlijk een hekel aan mijn tekortkomingen. Zoals sommige vrouwen iemand kunnen haten omdat zij haar theelepeltje op tafel legt in plaats van op het bord, zo heb ik een hekel aan Theo van Duren.
Maar wie is toch die Theo van Duren? Theo van Duren is de voorzitter van het Wereld Natuurbestrijdingsfonds. Een fonds om de mensheid te beschermen tegen de belachelijke eisen van de natuur. Zijn laatste actie was de petitie: Zeehonden zijn lui. Omdat zeehondjes altijd erg laat opstaan en niks uitvoeren. Als excuus verwijzen ze naar hun zwakke gezondheid en dat is belachelijk, volgens Theo van Duren.
Oftewel, Theo van Duren is cabaretier. Een paar jaar geleden deed hij mee aan het CamarettenFestival. Ik ook. Hij trad op in de voorronde in Nijmegen. Ik ook. Hij kreeg later een telefoontje met een uitnodiging voor de volgende ronde. Ik niet. Wat heb ik gevloekt op Theo van Duren. Want, sjonge jonge, het was toch niet origineel wat hij deed? Ik had, samen met mijn vrienden, verkleedpakken, typetjes en geluidseffecten. Hij had alleen een beamer met plaatjes van stomme dieren. Hoe kon de jury daar nou intrappen? Aan mijn accent kon het niet liggen, want Theo van Duren kwam uit een dorpje verderop. Ze zouden zich vast vergist hebben.
Een paar weken later werd hij derde in de finale van het festival, met als gevolg een landelijke tournee. Mijn ouders lieten me een interview met hem lezen in het Brabants Dagblad. Theo van Duren, met z’n stomme voorstelling, had het gemaakt en ik kon kniezend in een hoekje staan vloeken dat iedereen het verkeerd zag.
Daarna werd het stil rond Theo van Duren. Misschien omdat ik mijn Brabantse grond had verlaten, maar waarschijnlijk omdat het niet zo goed ging met hem. Zou dan eindelijk iedereen zien wat ik al jaren wist?
Maar neen. Afgelopen week keek ik op de weblog van mijn kantoor TorpedoMagazine.nl. Een column over de onzinnigheid en nutteloosheid van pony’s, ondertekend door de voorzitter van het Wereld Natuurbestrijdingsfonds Theo van Duren. Ik vermoed dat Theo van Duren mij besluipt en me stap voor stap in het nauw probeert te drijven. Hij komt steeds dichterbij.
Om stoom af te blazen lees ik het nieuws. Er is een nieuw programma, RamBam, die de gekke dodenprater Derk Ogilvy heeft ontmaskerd. Mijn oog valt op een van de presentatoren, Max van den Burg. Slik. Is het de Max van den Burg? Mijn angst wordt bevestigd, het is de Max van den Burg die eerste werd bij het CabareteskeFestival. Ik kwam niet eens door de eerste ronde.
Ik bekijk een deel van de aflevering en ik zie het al snel. Max van den Burg kan er niks van, hij presenteert waardeloos en is vooral absoluut niet grappig. Met een bijtende tevredenheid klap ik mijn laptop dicht.