Pas geleden te lezen in Het Parool en te zien op TorpedoMagazine.nl en hieronder allebei. Mijn ‘2 Minuten’ over oorlogje spelen.
OORLOGJE
Bij ons voor, lag een klein bos – 30 bomen en een voetbalgoal. Het was voldoende om het ‘t bosje te noemen. We groeven bunkers, we vonden de verstopten en we speelden oorlogje. We schoten, herlaadden, richtten en schoten opnieuw binnen een adem.
Alleen de overbuurjongens hadden echte nepgeweren, de rest had takken met een L-vorm. Er was een regel: als je werd geraakt door een van de vele onzichtbare kogels, was je tien seconden dood. Je mocht je tragische dodemansval meerekenen. Maar tot tien tellen was lastig, met ogen gesloten terwijl de anderen speelden. Vooral bij de tegenstander, want bij 7 leefden ze weer. Boze tongen zorgden voor een spoedig eind van het spel. Van oorlogje kwam altijd ruzie.