Pas geleden te lezen in Het Parool en te zien op TorpedoMagazine.nl en hieronder allebei. Mijn ‘2 Minuten’ over de ogen van pijn van met ex-vriendin.
OGEN VAN PIJN
“Het gaat niet meer, ik wil niet meer.” Ik had het gepland, ik was er op voorbereid. En ik had toch voldoende signalen gegeven? Minder sms’en. Afwezig in gesprekken. Al in geen maand meer ‘Ik hou van jou’ gezegd. Ze wist het vast al. Doorgaan was pijnlijker. Echt.
Het concert van een toenmalige populaire band, waar ik de naam niet meer van weet, was “wel aardig”, vonden we allebei. We liepen terug naar Nijmegen centraal station. Daar zouden onze wegen splitsen, ik had het gepland. “Sorry, maar het gaat echt niet meer. Het is op.” Knieën kunnen bloeden, lippen kunnen pruilen, botten kunnen breken, maar de rauwheid van pijn wordt getoond in de ogen. Haar ogen van pijn maakten gaatjes in mijn luchtpijp. Er was geen druppel oogvocht die mijn woorden aan had zien komen.