Voor Holland Festival Blog hielp ik in juni een aantal producties met de voorbereidingen. Als derde de worstelaars van Helsinki Nelson. Ik ben de warming-up bij Accordion Wrestling.
Door: Bram van Dijk op woensdag 20 juni 2012
Macbeth en The Master and Margarita zijn misschien zware stukken, maar voor het het podium van de Stadsschouwburg was het de afgelopen twee dagen pas echt afzien. Met de Finse voorstelling Accordion Wrestling brachten de accordeonist Kimmo Pohjonen en tien worstelaars van Helsinki Nelson een combinatie van dans, muziektheater en sport ten tonele. Er werd aangevallen, gerold, geschreeuwd en gedanst, onder begeleiding van experimentele accordeonmuziek.
In Finland werden tussen 1920 en 1960 worstelwedstrijden ondersteund met accordeonspel. De accordeonisten waren beroemdheden die naast de worstelaars op de affiches stonden aangekondigd. De muziek was bedoeld om de worstelwedstrijden levendig te maken, maar ook om de worstelaarsscheten te camoufleren. Scheten waren inderdaad niet te horen in de Stadsschouwburg, wel veel knallen van weer iemand die op de mat werd gegooid. Nooit eerder werd het podium zo op de proef gesteld. En ik ook niet.
Eerder die avond meld ik me op het podium van de Stadsschouwburg. Hier is de tribune opgebouwd als boxarena, met aan drie kanten stoelen en in het midden het speelveld. Het is nog twee uur voor de voorstelling en tijd voor de eerste warming up. Ik ben de warming up. Ik besluit twee worstelaars voor mijn rekening te nemen. Ze hebben echte worstelnamen: Rami Ahonen en Kosti Kerve. De ene is recruitmentadviseur voor doktoren, de ander student bedrijfseconomie. In het worstelseizoen trainen ze ongeveer 10 keer per week, nu slechts 5. Ze zijn ongeveer 1 meter75 lang en 78 kilo. Voor wedstrijden doen ze mee in de categorie onder 68 kilogram. “2 kilovet en 8 kilovocht gaat eraf,” zegt Ahonen. “Het is een makkie.”
“Alle worstelaars hebben medailles gewonnen,” zegt Kerve over de selectie van vanavond. Met deze voorstelling reisde het gezelschap naar Hamburg, Berlijn en New York, de mannen kunnen het moeilijk geloven. Netjes geven ze antwoord op mijn vragen, maar als haaien kijken ze me aan alsof ik een guppy ben. Het is tijd om de mat op te gaan.
Na het opwarmrondje (armen draaien, schuiven, grond aantikken) ben ik klaar voor de eerste werpoefeningen. Door de knieën, linkerarm op zijn bovenarm, rechterarm om zijn nek, en draaien. Een paar andere oefeningen volgen. “Dan ben je nu klaar voor je eerste worstelwedstrijd!” zegt Ahonen met een onbetrouwbare grimas op zijn gezicht. We zijn tien minuten onderweg, maar oké, laat maar komen.
We geven elkaar de hand en ik ga in de aanval. Hij speelt met me, ik weet dat ik zijn marionet ben. We stoeien en duwen, maar binnen twee minuten lig ik op mijn rug en kan geen kant meer op. Ik ben kapot en ik tik af. “Goed, en dan nu de finale tegen Kosti Kerve,” zegt Ahonen terwijl mijn longen liever adem dan finale willen. “Free Wrestling, je mag nu de benen pakken en tackelen.” Fijn, daar zat ik op te wachten. “Zijn jullie nog niet warm genoeg dan?” probeer ik nog, maar we zijn alweer begonnen. Terwijl ik lustig en ongecontroleerd naar een stel benen grijp, komt accordeonspeler Kimmo Pohjonen erbij staan. Hij speelt in op mijn ondergang, zoals hij ook in de voorstelling doet. Als in Tsjaikovski’s Zwanenmeer sterf ik langzaam in de armen van Kerve.
“Je bent niet vochtig, je bent doorweekt,” zegt fotograaf Stephan tegen de vaatdoek waar een half uur geleden nog een volledige journalist stond. Kerve geeft me troostende woorden: “Je leerde snel. Mocht er een worstelaar uitvallen, dan zullen we je bellen.” Ik denk dat hij een grapje maakt, maar voor de zekerheid laat ik mijn telefoon vanavond uit.
Fotografie door Stephan Kaps a.k.a. Mephisto19.
Lees meer artikelen over het Holland Festival.